Boş

Atlarımızı geceye sürdük
At arabalarımız ise terkettiğimiz
Yahut bizi terkeden insanların omuzlarında kaldı

Ben geceye adım adım ait oluyorum
Muhteşemliğin yıllara yenik düşmüyor sevgilim
Yahut dokunuşlardan kalan lekelere esir durmuyor

Şiirlerimiz vardı hediye ettiğimiz
Zamanlarımız vardı hibe ettiğimiz
Fikirlerimiz vardı sarfettiğimiz boyunlarımız dudaklarımız gözlerimiz hakkında
Sonra farkettiğimiz şeyler var oldu
Katlanamadığımız
Beraber bittik

Atlarımızı bir yerde bırakmak zorunda kaldık
Geceye yalın ayakla yürümek yakıştırıldı
Peygamber de olsak buna mecbur olurduk dedik
At arabalarımızı zaten yanımızda getirmedik
Seni sevmeyi anlatmayı bıraktığım omuzda bıraktım ben
Beni konuşmaya hiç başlama istersen
Silemem artık izleri kulak mememden
Ve ekleyemem benliğime fikrini
Var olduğunu seni ölesiye özlediğimi
Bir kitabın arkasına yazdığımı seni edebiyat kitabı
Bir kitabın içinde büyük şahsiyet olarak aradığım seni din kitabı
Bir kitabın içinde bulamadıgım
Bulamamaktan yoruldum
Bulamamaktan yorulduğumu hissettim
Bulamamaktan pes ettiğimi üzülerek
Omuzlarına bıraktım başkasının
At arabalarının tam yanına

Geceye sürdük yaşlarımızı
Gene de bütün kalmayı başardık
Kaşlarının nasıl ince ince bittiğini hatırlamaktan korkuyorum artık
Burnunun ucunda kaybolmaktan
Ve dahildir buna seni tanrıya adak olarak adamaya mecbur olmak
Çünkü kafir olurum
Çünkü tanrıya ihtiyacın yokmuş gibi nasılda gülümsüyorsun
Boş