kaldırılamayan cenazeler korku ve koku yayıyor
meyhanelerden çıkmak için sebep arıyorum
tamburlar içime doluyor
merdiven altlarında saklanmış çocuklar gibi
sonsuza kadar kalacakmışım iki büklüm
ayaklarını göremezsem bir daha çıplak
enlemler ve boylamlar yeterli olmuyor seni bulmama
bir arayışı nihayetsiz bırakıyorsun
zamana ve mekana sığdırılamıyor yaşadığın
düşünmek yeterli olmuyor
tarif etmeksizin baştan sona bürünmüşlüğünü
eksik parmaklarım var ellerinde
bir hayli boşluk yaratıyor lüzümsüzluğu
ve daha nice ölü dolu otobüsler yansıyor dalıp gittiğin bakışlarından
dolana kadar hayli boşluk
çoğalarak devam edecek
bölgesel yaralarımda sebep bulmaya devam ediyorum seni
uzuvlarımın bir köşesini mutlaka eritiyor
yokluğunun verdiği korku ve yaydığı koku
eriyen yerlerimden akıyor söyleyemediklerim
beklediğini bilene kadar
inecek uçağımı
aleyhime işleyen zamanda
insanlığımdan uzaklaşmaya devam edeceğim
